Fèlix e los animals totemics

La Baragonha Sabètz perqué lo sonam lo Merdanson ?

​

Perque i a longtemps, pudissiá fòrça. Èra aquí qu’òm tanava la pèl de las bèstias per ne faire de cuèr. Fèlix e Faudel arribèron plaça Albert 1èr, de l’autre costat del tram. Passèron jol pont per accedir al riu. Quin endrech estranh ! Los tags cubrisson tot lo long las parets. De costuma, aquí, i a gaireben pas d’aiga. Mas totjorn un pauc. Per contra, quand i a d’episòdis cevenòls, lo Merdanson s’emplena e desbonda sus la rota. N’i a qu’ensajan d’i faire de canoè ! Mas es dangierós. Pendent aqueles episòdis cevenòls, cal faire fòrça mèfi. I pòt aver de mòrts per negada. Pòt plòure sus Montpelhièr en vint e quatre oras la meteissa quantitat d’aiga que dins quatre meses, amai una annada.

 

E puèi, doas jornadas solament mai tard, se torna vojar !

Fèlix pensava encara a son rescontre amb lo Tribus Lupis. Diguèt :

— Lo Tribus Lupis m’a gonflat, desiri que l’animal totemic qu’anam encontrar ara siá mai simpatic ! An aqueste moment, ausiguèron un enfant cridar.

— Ajuda ! La Baragonha ! Me vòl manjar !

— La Baragonha ? Es pas vertadièrament mai simpatica, diguèt Faudel. Es l’animal totemic de Sant Cristòl. Es ela qu’a totjorn talent e que manja los enfants desobesissents e mal educats. La legenda ditz que i a bèl brieu, un enfant, mai aluserpit que los autres, li faguèt manjar un taure desguisat en enfant plan gròs. La Baragonha aguèt de mal de se ne tornar metre !

​

Fèlix partiguèt en còrrer dins la mira d’anar salvar l’enfant. Mas s’arrestèt sul pic. La Baragonha lo podiá manjar, el tanben ! Urosament, Faudel lo rassegurèt en li explicar que manjava pas que los enfants pas savis. Se noirissiá dels capricis dels enfants. E Fèlix èra puslèu savi ! Alavètz, Fèlix e Faudel galaupèron en direccion dels crits de l’enfant per lo salvar. Apercebèron alara la Baragonha.

​

Èra tota ronda amb doas grandas caninas. Aviá los uèlhs jaunes e lo cap verd d’un crocodil. Aviá una còrna de rinoceròs sul nas e un còl long e larg per li permetre d’engolir un enfant sens aver a lo mastegar.

— E sas flaquesas, a ela ? demandèt Fèlix.

— Coma te disi, dempuèi sa malparada amb un enfant, aborrís los enfants savis e malinòts.

Mas, pendent qu’èran de parlar, la Baragonha los aviá sentits e s’èra sarrada d’eles. Fèlix e Faudel aguèron pas temps de la veire que se getèt sus eles e que los engoliguèt sens los mastegar. Al dintre de la Baragonha, tot èra negre e limacós. Fèlix e Faudel se garrolhavan :

— M’as pas dich que la Baragonha manjava pas que d’enfants pas savis ? diguèt Fèlix sus un aire de repròchi.

— Se ! Compreni pas. Ja, soi pas un enfant ! E çaquelà, m’a manjat ! I compreni pas res. Pensavi qu’èra allergica !

Subran, ausiguèron de bruches estranhes, coma se la Baragonha se rasclava la garganta. Puèi sentiguèron lo ventre de la Baragonha se contractar, se contractar encara, e, a la tresena contraccion, la Baragonha raquèt e los expulsèt de son ventre :

— Pòu ! Aaaa ! Pas bon ! romeguèt la Baragonha. Fèlix e Faudel èran tornamai a l’aire liure mas tot cobèrt d’una vomidura verda, limacosa e pudissenta.

— A ! Es descorant ! diguèt Fèlix. Vos mercegi pas, la Baragonha !

— Vos torni lo compliment ! M’avètz nafrats lo ventre ! respondèt la Baragonha. Sètz pas bons ! Los enfants savis son un vertadièr poison per ieu ! De que vos faguèt los vòstres parents per vos rendre tant savis ?

— Desolats de t’aver fach racar, diguèt Fèlix, mas nos adoba un pauc. Preferissèm aquò que de demorar dins ta tripalha. Te cercàvem per te demandar quicòm. Perqué i a pas mai d’aiga a Montpelhièr ? Lo Tribus Lupis nos diguèt que nos poiriás ajudar. E perqué los animals totemics son tant en colèra ?

La Baragonha lor expliquèt :

— Soi la Baragonha. Animal totemic de Sant Cristòl e protectritz de l’aiga. Soi en colèra, aquò segur ! E ai un fum de rasons de l’èsser. Vòli que los òmes s’arresten de poluar. Pr’amor de lor polucion, lo climat se rescaufa, fa fondre la banquisa e montar las aigas. Tot es desvariat. Los ors polars an pas mai de territòri e començan de desaparéisser. Mas es pas tot ! Anatz veire lo Pofre e comprendrètz perqué i pas pus d’aiga a Montpelhièr.

— Cossí lo trapar ? diguèron Faudel e Fèlix d’una sola votz.

— Vos vòli plan donar un indici : agachatz del costat de la font ont i a d’animals mitologics e lo darrièr indici traparètz. Sus aquelas paraulas, la Baragonha desapareguèt.

— Of ! Es partida ! Es pas comòda aquela ! diguèt Fèlix.

— Es pas armari ? respondèt Faudel en rire. — Aaa ! M. D. R. ! Aimi plan tas galejadas Faudel ! faguèt Fèlix.

— Coneisses un endrech que corresponda an aquò, tu ?

— Òc, me ditz quicòm ! respondèt Fèlix en soscar a çò qu’aviá dich la Baragonha. À costat de mon escòla, sus la plaça de la Canorga, i a una font, amb dos unicòrns e un angèl.

— A ! Vesi plan, la font dels Unicòrns. Es del meteis escultor que lo que faguèt las Tres Gràcias.

— Etienne d’Antoine ?

— Òc. As plan retenguda la leiçon !

​

La font dels Unicòrns es fòrça bèla. Fargada en marbre blanc. S’i vei dos unicòrns e un angèl. Sul sòcle de la font, i a un bas relèu que representa una batèsta. Dos caps de leon daissan sortir l’aiga que tomba dins un grand bac.

​

Escòla Calandreta Candòla – Classa de CM1/CM2

René Escudié